پوشیه حجاب مادرم فاطمه-س

پوشش صورت در امپراتوری بیزانس، یونان، روم رایج بود. در میان تمدن‌های آشوریان، کلدانیان، سومریان، پاش‌ها، بازی‌ها، گوتی‌ها، لولوبیان، کاسی‌ها، سکایان، اورارتوها و کیمیریان زنان چهرهٔ خود را در برابر مردان بیگانه می‌پوشانیدند. در هندوستان، روبنده به اسم پرده خوانده می‌شد. ملکه‌ها و اشراف هندوستان چهرهٔ خود را می‌پوشاندند. خدمتکارها در برابر دیدن چهرهٔ زنان تنبیه می‌شدند. هارشا، گانگایدوا و ریبیدوا نیز با پرده در میان جمع حرکت می‌کردند. در کتب مقدّس هندی مانند آلتکار و ایندرا پوشیدن ماندن چهرهٔ زنان اهمیت و تاکید خاصی دارد. در ترکستان، حجاب صورت پارچه‌ای بوده که آن را به دور بخش پایین صورت می‌پیچیده‌اند و بینی، لب‌ها و چانه، و گونه‌ها پوشیده می شده‌است.این گونه پوشش صورت در مجسمه‌ای از آن دوره دیده می‌شود که اکنون در موزه لوور پاریس قرار دارد که در بندر غربی ترکیه کشف شده و قدمت آن به سیصد و پنجاه سال قبل از میلاد مسیح تخمین زده شده‌است. در اسکندریه مصر نیز پوشش صورت ضروری شمرده می‌شده‌است. 
خوب پس تا اینجا متوجه تاریخچه پوشیه شدین. 
در شاهنامه 
سراينده شاهنامه، افزون بر آرايش هنرمندانه سخن به زيور شرم، همه‏جا بر« پوشيده‏رويى» و « پاكدامنى» و« حجب و حياى» بانوان تأكيد دارد، و اين امر ( با توجه به اينكه فردوسى، گزارشگر تاريخ بوده است) گذشته از آنكه حاكى از اعتقاد و اهتمام ويژه استاد طوس به عفت و حجاب زنان مى‏باشد، ضمنا نشان مى‏دهد كه فرهنگ و تمدن ايران باستان نيز- كه گوشه‏هايى از آن در مأخذ كهن شاهنامه منعكس بوده است- همچون ديگر فرهنگهاى اصيل مشرق زمين، شرم و عفاف را خصلت ضرورى بانوان مى‏شناخته است- چنانكه، نقوش به جا مانده از آن روزگار كاملا مؤيد همين امر است. 
چيزى كه هست، استاد طوس با پرتوگيرى از آموزه‏هاى والاى اسلامى در باب حجاب، و نيز به دليل حجب ذاتى خويش، اين خصلت فطرى و قانون حياتى جامعه بشرى را- با خطوطى چشمگير- از بلور شعر خود بازتابانده است. 
در حكايات شاهنامه، از عنصر زن، نوعا با لفظ « پوشيده رويان»  و« پوشيدگان» ياد شده است. همچنین چندین بار لغت پوشیده‌رخ یا پوشیده‌روی مترادف واژهٔ دختر به کار رفته‌است. شاهنامه شناس معاصر، پورخالقی چترودی، این علّت را بیانگر این واقعیت می‌داند که از نظر فردوسی زنان در دورهٔ کیانیان، اشکانیان، و ساسانیان از روبنده استفاده می‌کردند. 
در جهان اسلام 
روبنده در دوران امویان، خلافت عبّاسی و عثمانی هم چنان اهمیت داشت و در ایران پیش از قاجار نیز زنان با روبنده در اجتماع ظاهر می‌شدند. با قدرت گرفتن طالبان در افغانستان، زدن برقع و پوشاندن صورت در آن کشور برای زنان اجباری گردید. در عربستان سعودی نیز پوشاندن دست‌ها و صورت برای دختران پس از پایان دورهٔ ابتدایی اجباری است. در کشورهای عربی مانند کویت، امارات متحده عربی، یمن، بحرین، مصر، عراق -در کشورهای آسیایی چون اندونزی و کشورهای آفریقایی چون الجزایر، لیبی، غنا و نیجریه نیز استفاده از روبنده در بین زنان مسلمان رایج است. در انتخابات مجلس فلسطین در سال ۲۰۰۶، نمایندگان زن حزب حماس همگی روبنده داشتند. در کشورهای اسلامی تونس و ترکیه استفاده از روبنده ممنوع است. در مصر و امارات متحده عربی رانندگی برای زنان با روبنده ممنوع گشته‌است. 
درزردشتی گری 
 در بین کتب زردشتی، ارداویراف‌نامه پوشش صورت زنان را پسندیده دانسته‌است و چهره‌نمایی زنان را علّت گمراهی مردان می‌داند. 
 

 من توی یه خانواده نیمه مذهبی بزرگ شدم یعنی مادرم تا وقت ازدواجش هیچ وقت چادر سر نمیکرده اما بعد از ازدواجش خودش کم کم متوجه شده که چادر چه نوع پوششیه و خودش اونو انتخاب کرده.

 وقتی برای مادرم از خاطرات حجاب تعریف می کردم ، مامانم بهم نگاه کرد و گفت: تو هم وقتی بچه بودی همیشه درباره امام زمان (عج) ازم سوال می پرسیدی منم جواب میدادم...