حجاب, گوياى انتخاب يك عقيده است و آدمى, عقيده و مرام را با دو خصيصه (شناخت) و (انتخاب) بر مى گزيند, بدان مى بالد و براساس آن زندگى مى كند و تمامى رفتارهاى خود را براساس آن شكل مى دهد. هرچه شناخت و اختيار انسان, عميق تر شود, عقيده و مرام او نيز پايدارتر است. حجاب نيز اين چنين است; يعنى محصول شناخت و بينش هايى است كه (زن) از هستى, انسان, روابط اجتماعى و چگونگى تكامل و رشد صحيح خود دارد. او بدين باور رسيده است كه با پوشش دادن به خود, سير معنوى جامعه را سرعت مى بخشد و مانعى بر سر راه به وجود نمى آورد, چرا كه هركس ـ چه زن و چه مرد ـ جاذبه هاى ثروت, شهرت, مقام و يا بدن را به چشم ديگران آورد, رهزنى كرده و آدميان را از مسير رشد و فلاح باز داشته است. مشغول داشتن انسان ها به جاذبه ها و به نمايش گذاشتن آن ها, چشم و دل انسان هاى كم ظرفيت را كور مى كند و از نور معرفت محروم مى دارد; از همين رو است كه (حجاب) و (پوشش) واجب شده است.
اين چنين پوشش, براى سيه دلانى كه به (فلاح) و (رستگارى) نمى انديشند و در صدد تاراج سرمايه و جاذبه ها هستند, هميشه مانع بزرگى بوده است, از اين رو در طول تاريخ همواره در صدد كشف حجاب از زنان بوده اند. استعمارگران كه چادر و حجاب كامل را دژى آهنين بر سر راه اهداف شوم و پليد خود مى ديدند, كوشيدند تا آن را از بين ببرند. در ايران اين كار به دست رضاخان صورت گرفت, به طورى كه با رواج تجددطلبى و گرايش به مظاهر غربى در كشور, بازار غرب زدگى رونق يافت و حتى هم زمان در مصر, تونس و اندونزى نيز آغاز شد.
در زمانى كه رژيم شاه سخت مى كوشيد تا فرهنگ برهنگى و بى بندوبارى و بى حجابى را ترويج كند, استاد شهيد مطهرى همواره تلاش مى كرد تا با اين منكر مبارزه كند. او معتقد بود چون دانشكده الهيات مكانى محترم و مقدس است, خانم هاى دانشجو بايد حجاب اسلامى را رعايت كنند.