آخر این درد را به کجا باید برد که در جامعه امروز هنوز مرد نماهای بی‌وجدانی پیدا می‌شوند ‏که زن را به جرم آنکه نتوانسته غذا خوب درست کند و کوکوئی که بر سر سفره آورده به ‏اصطلاح پف نداشته و درست جا نیافتده بوده، آن چنان کشیده می‌زنند که پرده گوش زن پاره ‏می‌شود و مدت‌ها از گوش او چرک می‌آید و در مورد دیگر می‌شنویم با صندلی زن را مورد ‏حمله قرار می‌دهند و استخوان کمرش را می‌شکنند، به جرم آنکه خانه را به درستی نظافت نکرده ‏است و بسیاری از به اصطلاح پدرها، برادرها و همسرها به خود اجازه می‌دهند که زن را از ‏سوادآموزی و ادامه تحصیل باز دارند و در صندوق‌خانه‌ها زندانی کنند و با وجود این ادعای ‏مسلمانی، حزب اللهی، پیروی از خط امام را نیز داشته باشند!! ‏
راستی مسئولان نظام جمهوری اسلامی در رابطه با فجایع و جنایاتی که هر روز در گوشه و ‏کنار کشور نسبت به زن روا می‌شود که یکی دو نمونه کوچک آن را در بالا یادآور شدم، چه فکر ‏کرده‌اند و چه راه حلی برای آن در نظر دارند؟ آیا مطبوعات و رسانه‌های گروهی نظام جمهوری ‏اسلامی در این زمینه مسئولیتی دارند و اصولا مسئولیتی احساس می‌کنند؟ آیا برای بالا بردن ‏رشد فکری و فرهنگی جامعه و وظایف مرد و زن در برابر یکدیگر، مطبوعات و رادیو ـ تلویزیون ‏به وظایف‌شان عمل کرده و حقایق را بازگو ساخته‌اند و حقوق زنان را مورد بررسی قرار داده و ‏تشریح کرده‌اند؟ آیا مسئولان نظام جمهوری اسلامی که مسئولیت دفاع و حمایت از مستضعفان ‏را بر دوش دارند، در رابطه با حقوق زنان که مستضعفان و مظلومان تاریخند مسئولیتی بر دوش ‏ندارند؟ و نباید در برابر مظالم و فجایع برخی مرد نماهای عقده‌ای، جانی و تبهکار از زنان بی‌پناه ‏و بی‌دفاع حمایت کنند؟ آیا در این نظام راهی و جایی برای بازگو کردن هزاران درد و رنج و ‏محرومیت زنان محروم و ستمدیده وجود دارد؟ آیا دولت‌مردان ما بر این باورند که با رفتن چند ‏زن به مجلس مشکله زن حل شده و زن به حقوق اسلامی خود دست یافته است؟ ... آیا پاسخی ‏برای این «آیاها» وجود دارد. اگر وجود دارد میلیون‌ها نفر از محرومان جامعه و مستضعفان ‏تاریخ و انسان‌هایی که انسانیت در درون آنان زنده است، آماده شنیدن آن هستند، اما در رابطه با ‏مقالات «منشی زن، سوغات غرب» و «زن و محیط کار» لازم است نکاتی خاطرنشان گردد: ‏