مطمئنا خانواده به عنوان نخستین مأمن ماست و این همانقدر که نکته مثبتی است می تواند در جهت منفی فاجعه به بار بیاورد، مخصوصا کسانی که در نقش مادر یا خواهر یا خاله هستیم نقش مهمی در به بار نشستن این فاجعه داریم. وقتی کودک معصوم مان را به بهانه تولد یا عروسی آرایشی هر چند ساده (البته از دید خودمان) می کنیم آنها را در مسیری تعیین شده و البته خطرناک قرار داده ایم.

دختر بچه هایی که به لطف ماهواره و حتی رسانه های خودمان (چرا راه دور برویم) و نیز آموزش مستقیم از طریق ما بزرگترها از همین الآن به فکر تناسب لباس با گیره مو و لاک خود هستند و مدت ها روبروی آینه خود را برانداز می کنند در آینده به کجا خواهند رسید؟ بهتر است این حرف کلیشه ای را تکرار کنیم که کسی مخالف زیبایی نیست ولی افراط و تفریط زنگ خطری جدی است که گوش ما آن را نمی شنود و چشم های ما از دیدن خطرات آن غافل است.

شاغل بودن پدر و مادر و مشکلات اقتصادی و دور شدن روابط عاطفی و تأثیر گرفتن مستقیم کودکان از رفتارهای غلط ما و جو اجتماعی و رسانه ها و دنیای مجازی جذاب و خیلی از عوامل دیگر در این فاجعه دخیلند ولی آنچه که همیشه از همه پر رنگ تر است نقش خانواده است بعنوان زیربنای شکل گیری شخصیت کودکان مان.

زمانی که الگوپذیری در سنین پایین رخ می دهد حتی وقتی صحبت کردن ما و تعریف و تمجیدهایمان محدود به زیبایی ظاهری می شود همچنین قضاوت درمورد نحوه آرایش و ستایش از لباس های متفاوت و به روز و عدم توجه به کمالات نفسانی و اخلاقی موجب می شود که یک مفهموم در ذهن کودک شکل بگیرد و آن اینکه همه انسانیت به همین لباس زیباست نه اخلاق و حیا و ایمان! توجه به ظاهر و رنگ و لعاب ها همه ذهن کودک را احاطه می کند و خدا و اعتقادات کم کم از زندگی ها رخت بر می بندد.

اینجاست که الگوی دخترهای ما می شود بازیگران و هنرپیشه ها و ملکه های زیبایی وحتی رفقایی که همه این خصلت ها را داشته باشند و اینها شخصیت های دوست داشتنی و گاه دست نیافتنی بچه های ما می شوند. اصلا با توجه به این ها خیلی از عقاید هم رنگ می بازند و خیلی از تعاریف عوض می شود.

اگر ایمان و حیا و عفت و اخلاق حسنه دیگران تحسین ما را برانگیزد مطمئنا برای دخترهای ما نیز همین مسایل الگو می شود و مورد توجه قرار می گیرد.

فضای اجتماعی به گونه ای شده که دختران بدون آرایش آرامشی ندارند و اعتماد به نفس آنها در گرو عمل های زیبایی و آرایش و پوشیدن لباس های رنگارنگ است.

وقتی جای خدا در جامعه ای خالی است و اثری از خدا در امور مختلف زندگی نباشد زندگی به طوری رنگ می بازد که باید رنگ و لعاب مصنوعی وارد کرد و رخنه های زنگار گرفته دل را با آن پوشاند.

این یک پیام بازرگانی نیست:

از همین اکنون به فکر فردای کودکان باشید. این تبلیغات حساب پس انداز آتیه برای فرزندان نیست بلکه هشداری جدی است!

در دنیایی که پیدا کردن دوست و آدرس و قرار و مدار گذاشتن ها و صحبت کردن ها از آب خوردن هم ساده تر است باید به فکر یک بیمه برای فرزندانمان باشیم. بیمه ای که حد و مرزها را نشان دهد و بیاموزد که ارزش انسان به چیزی است که به آن عشق می ورزد. توجه به این موضوع که هر کس با هر چه دوست داشته باشد مطرح خواهد شد، چه در این دنیا چه در آخرت. کسی که عشقش خداست ارزشش به اندازه مسائلی است که محبوب خداست و برای آن شمارشی نیست.

امام علی علیه السلام در نهج‌البلاغه می­‌فرمایند: «قِیمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا یُحْسِنُهُ»؛ «ارزش هر انسانی به اندازه چیزی است که دوست می‌دارد»
حال کسی که عشق به گناه و معصیت داشته باشد در چه جایگاهی قرار می گیرد؟
به آنها بیاموزیم که ثارالله چرا لقب امام حسین است؟ خونی که آنقدر شرافت و ارزش پیدا کرده که تنها با معیارهای الهی قابل ارزش گذاری است.

آشنایی کودکان مان با قرآن و احادیث و روش زندگی بزرگان دین مان همان بیمه ای است که تضمین کننده خوشبختی و سعادت اصلی آنهاست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: